سیدبن طاووس در کتاب «مهج الدعوات»، از ابن عباس روایت کرده:

نزد امیر مؤمنان نشسته بودم، شخصى رنگ‌پریده آمد و گفت: من

همیشه بیمارم و دردهاى بسیارى دارم، به من دعایى بیاموز که

با آن، بر بیماری‌هایم یارى جویم.

حضرت فرمود: به تو دعایى مى‏ آموزم که جبرئیل وقتى حسن و حسین

بیمار بودند به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله آموخت و آن دعا این است:

اِلهى کُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَةً قَلَّ لَکَ عِنْدَها شُکْرى

وَ کُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّةٍ قَلَّ لَکَ عِنْدَها صَبْرى

فیا مَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى

وَ یا مَنْ قَلَّ صَبْرى عِنْدَ بَلاَّئِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى

وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى

وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْخَطایا فَلَمْ یُعاقِبْنى عَلَیْها

صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاغْفِرْ لى ذَنْبى

وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ

ترجمه:

اى معبود من، هر زمان به من نعمت دادى سپاسگزارى‌ام براى تو

در کنار آن نعمت اندک بود و هر زمان مبتلاى به بلایم کردی، صبرم

براى تو نزد آن اندک بود. اى که شکرم کنار نعمت‌هایش کم بود، اما

از نعمت محرومم نکرد، و اى که صبرم نزد بلایش اندک بود، اما مرا

وا نگذاشت، و اى که مرا بر گناهان دید، اما رسوایم نکرد و اى که مرا

بر خطاها دید، اما بر آنها عذابم نکرد. بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،

و گناهم را بیامرز، و از بیمارى‌‏ام شفا بده، به درستى که تو بر هرچیز توانایى.