ن : حميد
و اگر می خواستیم ، قدر او را به وسیله آن [ آیات ] بالا می بردیم ، امّا او
به زمین [ دنیا ] گرایید و از هوای نَفْس خود پیروی کرد. از این رو داستانش
چون داستان سگ است [ که ] اگر بر آن حمله ور شوی زبان از کام برآورد
و اگر آن را رها کنی [ باز هم ] زبان از کام برآوَرَد. این ، مَثَل آن گروهی
است که آیات ما را تکذیب کردند. پس این داستان را [ برای آنان ] حکایت
کن ، شاید که آنان بیندیشند.(اعراف، آيه 176 )
در اين آيه شريفه نام كسى بطور خاص ذكر نشده بلكه سخن از عالم
دانشمندي است كه ابتدا در مسير حق بوده به گونهاى كه انتظار انحراف
او را كسى نداشته اما سرانجام دنياپرستى و پيروى از هواى نفس ، او
را به سقوط كشانده به نحوى كه تشبيه به سگ شده است.
اما چرا به سگ تشبيه شده ؟
زيرا آن عالم دانشمند بر اثر شدت هواپرستى و چسبيدن به لذات دنيا
يك حال عطش نامحدود به خود گرفته كه همواره دنبال دنياپرستى مىرود
نه به خاطر نياز و احتياج بلكه به شكل بيمارگونهاى همچون يك «سگ
هار» كه بر اثر بيمارى هارى، حالت عطش كاذب به او دست مىدهد و
در هيچ حال سيراب نمىشود و اين همان حالت دنياپرستان است كه
هر قدر بيندوزند باز هم احساس سيرى نمىكنند .
بلعم باعورا :
بعضى گفته اند كه اين مثل درباره ى يكى از علماى بنى اسرائيل به نام
"بلعم بن باعورا" است كه در عصر حضرت موسى (ع) و فرعون مى زيست.
وى دانشمندي بود كه حتي اسم اعظم خدا را مى دانست و مستجاب
الدعوه بود، اما سرانجام لغزيد و به فرعون متمايل شد و زمانى كه
فرعون براى تعقيب حضرت موسى (ع) و قوم او مى رفت، از او خواست
كه موسى را نفرين كند. پس او سوار چهارپايى شد، اما حيوان از رفتن
سر باز زد. وى حيوان را آن قدر زد تا كشته شد پس خداوند اسم اعظم
را از زبان او فسخ فرمود.
امام محمد باقر (ع) مى فرمايد: اين مثل بلعم، مثال هر كسى است كه
هواى خود را بر هدايت الهى مقدم مى دارد.
:: موضوعات مرتبط: قرآن كريم
