در همین لحظه امام اظهار داشت: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ»؛

قسم به پروردگار كعبه، رستگار و سعادتمند شدم .

بعد از آن ، حضرت را با فرق شكافته و بدن خونین به منزل آوردند؛

پزشكان بسیارى جهت معالجه آن حضرت آمدند، یكى از آنان پزشكى

بود به نام اثیر بن عمرو سكونى كه بر بالین حضرت وارد شد و شروع به

مداوا گردید.

اطرافیان و اعضاء خانواده حضرت، اطراف بستر آن بزرگوار حلقه زده بودند و

با حالتى نگران چشم به پزشك دوخته كه چه مى‎گوید و نتیجه چه خواهد

شد. پس از آنكه پزشك نگاهى به جراحت آن حضرت كرد، گفت:

گوسفندى را ذبح نمایید و سفیدى جگر ریه آن را تا سرد نشده،

سریع بیاورید. وقتى آن را آوردند ، پزشك رگ میان سفیدى را بیرون

آورد و میان شكاف سر آن حضرت قرار داد و لحظه‎اى درنگ نمود، در حالتى

كه تمامى افراد در انتظارنتیجه، لحظه شمارى مى‎كردند.

سپس شكاف سر را باز كرد و رگ را خارج نمود؛ با نگاهى به آن، خطاب به

حضرت كرد و عرضه داشت: اى امیرالمؤمنین! اگر وصیّتى دارى بفرما، چون

متاسفانه زخم شمشیر و زهر آن به مغز سر اصابت و سرایت كرده و

راهى براى معالجه آن نیست .

لذا حضرت به فرزندش امام حسن مجتبى(علیه‎السلام) فرمود: پسرم! اگر

من خوب شدم، خودم آنچه را كه صلاح بدانم با عبدالرّحمن انجام مى‎دهم

و چنانچه خوب نشدم و از دنیا رفتم، سعى كنید به او سخت نگیرید و در

قصاص تجاوز نكنید،چون او یك ضربت شمشیر زده است شما هم حق

ندارید بیش از یك ضربت به او بزنید.

تصویری از محراب مسجد کوفه